Kaan Polat Cüreklibatır – AJANSSPOR
Bir sinema stüdyosunda ben, babamın siyah pantolon- beyaz gömlek- kırmızı jenerasyon üçlemesinden oluşan Battal Gazi fotoğrafının altında durmuş, gözlerimi o fotoğrafa dikmiştim. Bakışlarım şaşkın, yüzüm telaşlı, hallarım huzursuz:
Reklam çekimi için evvelce hazırlanmış olsam da, bedenim da muhakkak bilinmeyen bir titreme, saklı heyecanımı açığa vuruyor. O anda, bana iliklerime kadar yaşadığım ‘yabancılaşma’yı hissettiren; sanki, babamı canlandıracak olmam mıydı; yoksa, utangaç, ama role girmeye çabalayan imajım mü? Bunu kestiremiyordum. Aynada kendimi görünce, gösterdiğim hayret, hafızamdan asla silinmeyecekti; zira kararmış yüzüm, uzunca saçım, ve Battal Gazi kılığımla, ben artık öteki bir Kaan olmuştum!
Unutulmaz filmlerdi
Yönetmen, savlı; gözlerini dikerek bana,
”-… sen dedi-, Kaan: Battal Gazi’sin. Güçlü, kuvvetli çocuksun, baban gibisin! Bir cengaverdir o. Kalelerin burcuna çıktı mı, karşısında kim durabilirdi sanki? Hey gidi gençlik, hey!” Unutulmaz sinemalardı onlar.
Sonra, rastgeleymiş üzere kelamını rolüme bağlıyor: ”-… Artık, sen de canavarlarla dövüşeceksin!”
Masal, ‘mutlu son’a bağlanıyor
Kafasındaki senaryo, tamamen, gerçekleşiyor; sanal bir stüdyo da komik, çok yavan bir gerçeklik kazanıyor; bir beyaz atın üzerinde ben, elimde kılıç, bir masal ordusunun askerleri üzere, karşımda birdenbire peydahlanan ejderha ve gibisi canavarlarla dövüşüyorum. Zalim devi alt edip, parmağındaki sihirli yüzüğü sultana getiriyorum.
Masal, ‘mutlu son’a bağlanıyor.
Kendimi Battal Gazi sanıyordum
Rolün tesirinden mi, artık nedense, kendimi kurduğum serüvene yeterlice kaptırmıştım. Serüvenin ucunu elden kaçırıp, babamın kalıbına yerleştikçe iş çığırından çıkıyor, Kaan olduğum halde kendimi Battal Gazi sanıyordum. Onun derisine girmiş, iskeletine yerleşmiştim güya, güçlü hallerini şıp diye benimsemiştim. Bu, anlaşılmaz ikircikli durum, beni kendime karşı bir ‘yabancılaşmaya’ sürüklüyordu.
Bir kez role büründün mü?
‘Yabancılaşma’ olayının acı çelişkisini, futbolcular seviyesinde birçok yıl sonra anlayacağım: Türkiye ‘Süper Lig’inde derbi maçlarını izlerken!.. Ne derbilerdi onlar! Aklımın alamayacağı büyük paralara kurulmuş, son derece görkemli oyuncu takımları tarafından oynanıyor. Futbolcular, ‘artistik’ yeteneklerini tamamıyla sergiliyor, o büyük aktörlüklerinin gölgesine yatıp, bir o yanından bir bu yanından, akla gelebilecek her ‘numarayı’ deniyorlar artık: sözgelişi şu alanda kendini, neslinin ‘harika çocuğu’ sanıp kasılan!
Şu, ikili çaba de zora geldi mi, kendini yer atıp, hakem, rakibe niçin kart çıkarmıyor diye bozulan! Şu, yerde acı çekiyormuş üzere bağıran! Şu, yerde ‘sakatlanma’ numarası yapan! Şu. Asabi, aksi, çabuk parlayan! Hakemler sonra, ürkek, eli ayağı çözülmüş! Orada çıkıp futbolcu tutumlarına reaksiyon veremeyen, hak standardını uygulayamayan! Elleri düdüğe gitse, dakikasında işi, bazen var kararlarına bırakıp, bazen de tutum inceliklerine döküp, seyirciyi keyifli maç izlemekten alıkoyan!
‘Takla’ ve ‘numaranın’ olduğu bir oyun haliyle çok duruyor
Evet, her futbol mevsimi, hem futbolcu seviyesinde, hem hakem seviyesinde, birkaç örneğini görüyoruz; o denli sanıyorum ki en inandırıcısı bu sene Fenerbahçe ile Galatasaray ortasında oynanan ‘beş taklalı’ maçtır. Bu kadar ‘takla’ ve ‘numaranın’ olduğu bir oyun haliyle çok duruyor, vakit geçiyor. Hem ben niçin konuşuyorum, günümüz futbol analizcileri, 2020-2021 futbol mevsimini değerlendirirken, emsal bir tespit yapmış!
”…Süper Lig maçlarının yalnızca %55’inde top oyunda kalıyor. Bu da neredeyse müsabakaların yarısının oynanmadığı manasına geliyor. Bunun sebebi de müsabakaların birçoklarında yapılan sıkça fauller, çalınan kolay düdükler ve oyunun sık sık durması. Muhteşem Lig, Avrupa’nın beş ülke ligine (İngiltere, İspanya, İtalya, Almanya, Fransa) kıyasla topun oyunda kalma müddeti en az olan lig pozisyonunda.”
Peki sorun ne?
Özetin özeti, ne diyor: ‘Süper Lig’de maçların yarısı oynanmıyor.’ Haberin verdiği bu vahim durum, gerçekte, sizce neyi gösteriyor?
Bir defa, ülkemizde bir spor siyaseti olmadığını, futbol oynamayı bilmediğimizi! Ayrıyeten sporda verimliliğin, oyun kalitesiyle sıkı sıkıya alakalı grup disiplini, zamanlama, çalışma normları, ve takım nizamı üzere elle tutulur hususları içerdiğini bir türlü kavrayamadığımızı!
İnsanın izleyesi gelmiyor.
Evet, sporumuzda her şey öylesine bozuk, o kadar mübalağalı ki, insanın izleyesi gelmiyor. Hani dehşet sinemaları vardır, düzgünce mübalağalı, bir türlü gerçeklik duygusu vermez. Korkacağına gülersin, İşte öyle!